ماساژ

ماساژ نوعی درمان غریزیست که هر کس می تواند آن را فرا گیرد.هدف از نوشتن این مقدمه شکوفا ساختن این توانایی طبیعی در شماست.ضمناّ دانش ومهارتی را به شما می آموزد تا با آن بتوانید اعضای خانواده یا دوستان را موثر و کارآمد و بدون خطر ماساژ دهید.

ما از توانایی ذاتی لمس کردن برای تسکین درد در زندگی روزمره خود استفاده می کنیم.مثلاّ اگر به سردرد مبتلا شویم برای رهایی از تنش و درد به طور غریزی اطراف گردن و شقیقه خود را ماساژ می دهیم.اگر به زانو یا آرنجمان صدمه برسد، اولین واکنش ما برای رفع درد مالش آن ناحیه است. کودکان هنگام دل درد دست خود را بر روی شکم می گذارند یا آن را مالش میدهند که در نهایت به رفع درد می انجامد.والدین برای اطلاع از حرارت بدن فرزندشان دست بر روی پیشانی او می گذارند و محل دردناک و متورم کودک را بلافاصله ماساز میدهند.

قدرت شفابخش و التیام دهنده ماساژ حتی در مورد مشکلات عاطفی نیز مشهود است.برای اینکه به دوستان یا خویشاوندان آشفته و نگران خود آرامش روحی دهید، احتمالاّ آنان را در آغوش میگیرید یا از روی ملاطفت بر شانه هایشان ضربه های آرامی می زنید و بدین ترتیب در موقع ضروری به آنها قوت قلب و اطمینان خاطر می دهید.

جسم و ذهن نباید دو کیفیت مجزا از هم پنداشته شوند.عوارض جسمی مانند سر درد یا خستگی دائمی اغلب می تواند نمایانگر « آنچه در ذهن ما میگذرد » باشد. سفت و منقبض شدن عضلات واکنشی در برابر خشم و اضطراب درونی است؛ و شل بودن آنها می تواند بیانگر تن دادن ما به اتفاقات مختلف زندگی باشد.تمام عواطف و تجربیات زندگی ـ از زمان تولد، دوران کودکی، لذتها و دردها، شوکها، محرومیتها، ترسها، غصه ها، خوشیها و چه بسیار چیزهای دیگر ـ تماماّ در درون جسم فیزیکی ما مدفون است.ماساژ وسیله بی نظیری است که ما را قادر می سازد تا از آنچه که در عمق وجودمان میگذرد آگاه شویم.

اهمیت و نیاز به لمس شدن در مکالمات روزمره زندگی نیز منعکس است. هنگامی که بخواهیم دیگران را از احساس درونی خود باخبر کنیم، معمولاّ می گوییم « می توانی حس کنی چه میگویم؟ ». ما از دوستانمان می خواهیم که با ما در « تماس » باشند؛ یا با ما در ارتباط باشند . ما از اینکه با احساساتمان در « تماس » هستیم یا از آنها «دور » هستیم صحبت می کنیم. ما دیگران را با صفاتی از قبیل « قابل نزدیک شدن » یا « کمی حساس بودن » توصیف می کنیم .

لمس شدن برای رشد و آسایش ما ضروری است. در واقع اولین احساسی است که در رحم مادر شکل می گیرد. هنگامی که جنین در رحم مادر در حال شکل گیری است، تماس اولیه بین آنها در رشد سیستم عصبی وی دخالت دارد و سبب می شود بین مادر و کودک رابطه بهتری بوجود آید و پیوندهای عاطفی بین آنها محکمتر شود. کودکان نیازمند نوازش والدین خود هستند؛ زیرا این نوازشها به آنان احساس امنیت می دهد و نشان دهنده میزان علاقه پدر و مادر به آنهاست.